در ادامه تلاشم برای درست کردن چیزهایی که به درستی آن شک داشتم پوسته پای، خمیر پیتزا، ترشیجات فکرم اخیراً به مربا تبدیل شد. من همیشه از فرآیند جوش و آب بندی کمی ترسیده بودم. اما مگر اینکه قصد نگهداری آن مربا را برای ماه‌ها در یک زمان داشته باشید، عقیم‌سازی غیر ضروری است.
اگر مثل من نصف شیشه مربای به خانگی خوشمزه را برای ناهار بخورید، مشکلی برای مصرف سریع آن نخواهید داشت. لانا میرا، موسس و مدیر عامل شرکت مربا، Anarchy In A Jar، به من اطمینان می دهد که آشپزهای خانگی نباید نگران استریل کردن شیشه ها باشند، مگر اینکه بخواهند مرباهای خود را در قفسه ثابت نگه دارند.
شاید این چیزی باشد که وقتی همه برای کریسمس سال آینده مربای تمشک، نعناع و وانیل می‌خورند، دوباره به این موضوع مراجعه کنم، اما برای اولین سفرم، از استریل کردن صرف نظر می‌کنم.
برای اولین بار که مربا می کردم، تصمیم گرفتم مربای توت فرنگی را با مقدار زیادی وانیل انتخاب کنم. تصمیم بزرگ بعدی من: پکتین یا نه؟ همانطور که میرا توضیح می دهد، پکتین یک “عنصر طبیعی گیاهان” ژلاتینی است.
برخی از میوه ها مانند لیمو و سیب، غلظت پکتین بیشتری نسبت به توت ها دارند. میرا به من می گوید فرانسوی ها از سیب های نارس یک ژله پکتین درست می کنند و در مربای خود استفاده می کنند.
شما همچنین می توانید مارک های تجاری پکتین را خریداری کنید. میرا خاطرنشان می کند که بسیاری از مارک های تجاری ماست از پکتین به عنوان غلیظ کننده استفاده می کنند.
میمی بیون، یکی از نویسندگان مربا، چاتنی، ترشی، و کوردیال، می گوید: «در واقع هرگز به هیچ یک از کنسروهایم پکتین اضافه نمی کنم. من میوه های غنی از پکتین را با میوه های کم پکتین مخلوط می کنم تا نیازی به این کار نداشته باشم. من همچنین مرباهای نرم تری مانند توت فرنگی را دوست دارم.»
میرا می گوید، ترفند این است که بدانید هرچه بیشتر توت ها را بپزید، طعم خود را از دست می دهند. بنابراین بهتر است پکتین را اضافه کنید تا زمان مربا را کاهش دهید.
